Dag 12 Landeck - Glurns/Glorenza

Toen ik vanmorgen wakker werd scheen het zonnetje lichtjes naar binnen. Ik checkte het weerbericht nog een keer en er werd toch echt weer regen voorspeld, vooral na de middag. Nou ja, maar snel vertrekken zo lang het nog droog is. Eerst nog even goed ontbijten op mijn overnachtingsplaats, want vandaag is het zondag en zullen er dus geen bäckerei of winkels open zijn om onderweg eten te halen.

En zo vervolg ik de route weer voor het laatste stuk langs de rivier de Inn, om daarna richting de Reschenpas te gaan. Het eerste stuk gaat al geleidelijk omhoog met af en toe korte, pittige klimmetjes. Als ik bij een stuwdam een foto sta te maken, komen er twee fietsreizigers tegemoet gereden en net als ik ze wil groeten vraagt één van de twee: "Ben jij Jurgen?" Nou ja! Het blijken Harry en Willemien uit Volkel te zijn. Zij fietsen de Reitsma route van Rome terug naar huis en zijn de oom en tante van een Heidi, de vrouw van een goede vriend van mij Maurice Looij. Zij wisten dat ik de Reitsma route naar Rome fiets en volgden ook al mijn reisblog en zo wisten ze dat ze mij die dag wel eens tegen zouden kunnen komen. We hebben natuurlijk even uitgebreid staan kletsen en ervaringen uitgewisseld. Zij hadden vorig jaar ook al van Santiago de Compostella naar huis gefietst en deden dit dus voor de tweede keer. Na een foto van hen gemaakt te hebben, hebben we afscheid genomen en ging de reis weer verder. Maar weer erg leuk om mensen tegen te komen waarmee je even kunt kletsen en ervaringen kunt uitwisselen!

Na de stuwdam kom ik bij een brug over het stuwmeertje met in de verte de besneeuwde toppen van de bergen bij de Reschenpas (zie foto). De route klimt dan geleidelijk verder langs de Inn tot aan Pfunds en daarna door naar de Zwitserse grens. De fietsroute loopt nl. met een kleine omweg een klein stukje door Zwitserland weer terug naar Oostenrijk. Op dat laatste stuk naar de Zwitserse grens, een klim van 2 km á 5%, fiets ik drie jonge Duitse meiden van nog geen twintig voorbij. Zij fietsen van München naar de Gardasee. Ze gaan maar heel erg langzaam met hun lichte bepakking en ik denk: arme meisjes en dadelijk moeten jullie nog naar de Reschenpas klimmen en die is nog een stukje langer en steiler.

Na de Zwitserse grenspost rijd je meteen weer Oostenrijk in en begint de klim van 6 km á 7% door een mooi bos met mooie zicht op de omliggende bergen naar de Norbertshöhe (zie foto). Pittige klim met zo'n zware reisfiets, maar gewoon lekker verzetje kiezen, genieten van het uitzicht en trappen maar. Uiteindelijk de top bereikt (1405m) (zie foto) en toen een mooie afdaling naar Nauders (zie foto) om van daar uit weer verder richting de Reschenpas te fietsen. Net buiten Nauders fiets ik nog een mooi kasteeltje voorbij (zie foto) en de besneeuwde bergtoppen bij de Reschenpas komen steeds dichterbij. En al klimmend fiets ik verder en passeer de Italiaanse grenspost!!! YES, we zijn in Italië! (zie foto).

En dan volgt de laatste klim naar de Reschenpas. Iedereen denkt dat de Reschenpas zelf flink klimmen is, maar het is vooral de weg er naar toe. De Reschenpas zelf is redelijk vlak. En zo kom ik aan bij de Reschensee/Lago di Résia en de veel kleinere Haidersee/Lago della Muta (zie foto's). Het fietspad aan de westkant van de Reschensee gaat flink op en neer qua hoogte en geeft daardoor regelmatig prachtige uitzichten over het meer. Als ik de Reschensee voorbij ben en de Haidersee zie liggen, heb ik voor het eerst een heel duidelijk en schitterend uitzicht op de besneeuwde toppen van de Ortler (3905m) (zie foto).

Vanaf daar gaat het de laatste 10 km alleen nog maar flink omlaag en suis ik met hoge snelheid richting mijn eindbestemming van vandaag Glurns/Glorenza. Onderweg kom ik nog door hele mooie plaatsjes als Burgeis/Burgúsio met het prachtige witte klooster Marienberg met op de voorgrond nog een oud kasteelruïne (zie foto). Daarna volgt al snel Mals/Málles Venosta met zijn drie romaanse kerktorens en de ronde toren van een kasteelruïne (zie foto). Ook fietste ik nog vlak langs een prachtig hotel/B&B (zie foto), waaraan je meteen kunt zien dat je nu echt in Italië bent beland.

En zo arriveerde ik op m'n eindbestemming van vandaag Glurns/Glorenza, een sfeervol, piepklein plaatsje dat nog volledig omsloten is door een stadsmuur met torens en poorten uit 1580 met een gezellig pleintje waar mijn hotel ook aan ligt (zie foto's).

Bij het inchecken in het hotel, spreekt de receptionist vloeiend Duits maar met een fantastisch Italiaans accent, geweldig! Het blijkt dat de meerderheid hier in zuid-Tirol nog steeds Duits spreekt en zich verbonden voelt met de rest van Tirol. Zuid-Tirol maakte samen met Trentino (de provincie Trento) tot de eerste wereldoorlog deel uit van Oostenrijk. Na de oorlog werd het echter toebedeeld aan Italië en werd de Duitstalige bevolking onder Mussolini zwaar onderdrukt. Gelukkig zijn het tegenwoordig betere tijd hier en zie je een prachtige samensmelting van de Oostenrijkse en Italiaanse culturen.

Vandaag dus een prachtige dag gehad met veel zon, ondanks al die regen voorspellingen. Morgen gaat de route verder afdalen langs de rivier de Etsch richting de mooie, warme Kalterer See.

Toen ik gedoucht was en het plaatsje ging bekijken kwam ik net buiten de stadsmuren mijn Belgische vrienden weer tegen! Meteen maar even een fotoke van getrokken, eindelijk! Zij hadden in de buurt van Prutz overnacht en natuurljk weer in een tentje met een fles wijn er bij! Zij hadden die dag nogal pech gehad, want ze hadden een buitenband kapot gereden en die was niet meer te gebruiken en het was zondag en dus geen winkels open. Uiteindelijk hebben ze uit een afvalcontainer bij een fietsenmaker twee prima buitenbanden kunnen vissen en zo konden ze weer door! Die buitenbanden waren beter dan die er al op lagen! Ze hadden na de beklimming naar de Reschenpas in Nauders geluncht en flink aan de wijn gezeten, waardoor ze in het restant van de rit toch wel zware benen hadden, haha! Zij fietsten nog door vanuit Glurns, dus we zeiden bij het afscheid: tot morgen of overmorgen! Fantastisch hoe zij deze reis maken en beleven!